Δευτέρα 25 Απριλίου 2011
Σάββατο 23 Απριλίου 2011
Υποπλοίαρχος Νικόλαος Μέρλιν (1912 - 1941)
Υποπλοίαρχος Νικόλαος Μέρλιν (1912 - 1941)
Ο μοναδικός Έλληνας που επέβαινε στο υποβρύχιο “Perseus” ήταν ο υποπλοίαρχος Νικόλαος Μέρλιν, ο Νίκης όπως τον αποκαλούσαν οι δικοί του. Ο Ν. Μέρλιν γεννήθηκε το 1912, στο Παρίσι, πέρασε όμως τα παιδικά του χρόνια στην Αθήνα ενώ σπούδασε στην Γερμανία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα φοίτησε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Ο πατέρας του, Γεράρδος Μέρλιν ήταν γαλλικής καταγωγής η οικογένειά του όμως είχε εγκατασταθεί στην Ελλάδα από τα τέλη του 19ου αιώνα. Η μητέρα του, Αλεξάνδρα Μεταξά ήταν Ελληνίδα και καταγόταν από την Κεφαλονιά. Υπηρέτησε στα υποβρύχια «Πρωτεύς», «Τρίτων» και «Γλαύκος».
Ο Μέρλιν είχε ζητήσει από τον τότε Αρχηγό Στόλου Ε. Καββαδία να επιβιβαστεί στο “Perseus” και να μεταφερθεί με αυτό στην Αλεξάνδρεια. Έτσι κι έγινε. Με αυτό το υποβρύχιο όμως, που τόσο πολύ λαχταρούσε να δει από κοντά, ο Νίκης Μέρλιν έμελλε να κάνει το τελευταίο ταξίδι της ζωής του ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής και έξω από την ιδιαίτερή του πατρίδα, την Κεφαλονιά.
Εις μνήμη του ονομάστηκε αργότερα το οχηματαγωγό “Υποπλοίαρχος Μέρλιν” το οποίο βυθίστηκε το 1972 μετά από σύγκρουση με το τάνκερ “World Hero”, παρασύροντας μαζί του στο βυθό 44 αξιωματικούς και ναύτες. Το ναυάγιο του οχηματαγωγού “Μέρλιν” έχει επίσης εντοπιστεί και βιντεοσκοπηθεί από την ομάδα του Κώστα Θωκταρίδη σε βάθος -95 μέτρων, ανοιχτά του Πειραιά.
Οχηματαγωγό Μέρλιν
ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΠΕΡΣΕΥΣ
Στις 6 Δεκεμβρίου του 1941 συνέβη ένα εκπληκτικό περιστατικό στις ακτές της Κεφαλονιάς. Ένα αγγλικό υποβρύχιο που περιπολούσε στην περιοχή, χτύπησε σε μια ιταλική νάρκη και βυθίστηκε. Πράγμα συνηθισμένο στις συνθήκες του 2ου παγκόσμιου πολέμου. Όμως το εκπληκτικό είναι ότι ένας από τους επιβάτες του υποβρυχίου, διέφυγε από το βυθισμένο σκάφος και αφου κολύμπησε για πολλές ώρες στα κρύα νερά, κατάφερε να φτάσει στη Κεφαλονιά και να σωθεί.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το αγγλικό υποβρύχιο Perseus ξεκίνησε από τη Μάλτα στις 24 Νοεμβρίου για μια επιθετική αποστολή περιπολίας στα νερά του Ιόνιου. Τελικός του προορισμός ήταν το λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Γι'αυτό το λόγο εκτός από τα μόνιμα μέλη του πληρώματος είχε και δυο επιβάτες. Τον άγγλο θερμαστή υποβρυχίων John Capes που βρέθηκε στη Μάλτα για μια προσωπική του υπόθεση και γύριζε στη βάση του και τον Έλληνα υποπλοίαρχο Νικόλαο Μέρλιν που πήγαινε στην Αλεξάνδρεια να αναλάβει τη διοίκηση ενός ελληνικού υποβρυχίου και θεώρησε το ταξίδι του με το Perseus εξαιρετική ευκαιρία.
Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου το υποβρύχιο πλέοντας στην επιφάνεια ανοιχτά από το Ληξούρι χτύπησε σε μια ιταλική νάρκη. Αμέσως από το ρήγμα που δημιούργησε η έκρηξη άρχισαν να μπαίνουν νερά και το υποβρύχιο άρχισε να βυθίζεται. Αυτες τις πολύ δύσκολες στιγμές μόνο ο John Capes κατάφερε να βρεί διέξοδο από το βυθισμένο σκάφος. Χρησιμοποιώντας μια αναπνευστική συσκευή DAVIS (Davis Submerged Escape Apparatus) κατάφερε να βρεθεί στην επιφάνεια. Τραυματισμένος, κολύμπησε αρκετά μίλια μέχρι την ακτή όπου και τον βρήκαν κάτοικοι και τον βοήθησαν. Μάλιστα τον έκρυψαν αρκετούς μήνες από τις Ιταλικές αρχές κατοχής και τον βοήθησαν να διαφύγει στη Τουρκία.
Για αρκετά χρόνια η ιστορία του Capes δεν γίνονταν πιστευτή και γεννούσε πολλές αμφιβολίες γιατί ήταν κάτι μοναδικό στα χρονικά των υποβρυχίων αυτό που κατάφερε. Μάλιστα ο θερμαστής ισχυρίζονταν ότι βοήθησε και άλλους 3 συναδέρφους του να διαφύγουν από το υποβρύχιο αλλά τελικά δεν επέζησαν.
Όλα αυτά επιβεβαιώθηκαν με πανηγυρικό τρόπο μετά από μια αποστολή στο ναύαγιο του Perseus, από την ομάδα του Κώστα Θωκταρίδη που το ανακάλυψε μετά από 56 χρόνια και με ανεπάλληλες καταδύσεις γύρω και μέσα στο σκάφος, επιβεβαίωσαν πλήρως την εκπληκτική ιστορία του άγγλου θερμαστή, που δυστυχώς είχε πεθάνει το 1985 και δεν έζησε την πλήρη δικαίωση του.
Στις παράξενες συμπτώσεις αυτού του ναυάγιου περιλαμβάνεται κατά την άποψη μου ο χαμός του άτυχου έλληνα υποπλοίαρχου που χάθηκε τη μέρα της γιορτής του, στο νησί από όπου καταγόταν η μητέρα του. Το ελληνικό ναυτικό μεταπολεμικά για να τιμήσει τον Νικόλαο Μέρλιν έδωσε το όνομα του σε ένα σκάφος, στο οχηματαγωγό “Υποπλοίαρχος Μέρλιν” το οποίο και αυτό βυθίστηκε, το 1972 έξω από το λιμάνι του Πειραιά, όταν συγκρούστηκε με το τάνκερ “World Hero”. Αυτό το ναυάγιο κόστισε τη ζωή σε 44 αξιωματικούς και ναύτες του ελληνικού πολεμικού ναυτικού.
Παρασκευή 22 Απριλίου 2011
φωτογραφίες από μικροσκόπιο
Ο ωκεανογράφος Dr Paul Hargreaves χρησιμοποιεί ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο για να φωτογραφίσει διάτομα και η καλλιτέχνις Faye Darling τους δίνει χρώμα με ψηφιακή επεξεργασία.
Τα διάτομα είναι μονοκύτταροι θαλάσσιοι οργανισμοί που θεωρείται ότι υφίστανται πριν ακόμη την εποχή των δεινοσαύρων.
Τετάρτη 20 Απριλίου 2011
ΟRIA ναυαγιο
Στις 12 Φεβρουαρίου 1944 τη νύχτα, το ατμόπλοιο «ORIA» χτυπά μέσα σε κακοκαιρία στα βράχια της νησίδας Πάτροκλος, ανοιχτά του Σουνίου. Μετέφερε 4.115 Ιταλούς αιχμαλώτους των Γερμανών από τη Ρόδο. Βυθίστηκε σχεδόν αύτανδρο και παρέμεινε στο σκοτάδι για δεκαετίες!
Μια εκπαιδευτικη κατάδυση ρουτίνας, πολλά χρόνια μετά, απο δύτες μιας ομάδας υποβρυχίων ιστορικών ερευνών, στα -35 μέτρα κάτω απο την επιφανεια της θαλασσας στα ορια του Σαρωνικου κολπου, ηταν η αρχή για την ανακάλυψη των υπολειμμάτων της μεγαλύτερης ναυτικής τραγωδίας του Αιγαιου και ισως μια απο τις μεγαλυτερες του 2ου Παγκοσμίου πολεμου.
Χρειάστηκαν πολλές ερευνες σε αρχεία και πολλές καταδύσεις, από τους δυτες ώστε να έρθουν στο φως τα πραγματικά στοιχεια της βυθισης του «ΟΡΙΑ»,και αυτο γιατι ενω σε ολα τα αρχεια υπαρχουν στοιχεία για αντιστοιχες απάλειες της συγκεκριμενης περιόδου, για την βύθιση του «ΟΡΙΑ» δεν αναφέρεται τιποτα!
Οι συνθήκες του ναυαγίου
Ηταν η εποχή που η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει με τους συμμάχους και οι Γερμανοί είχαν ξεκινήσει τα αντίποινα. Το νορβηγικών συμφερόντων ατμόπλοιο «ORIA», που είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς, ξεκινά το τελευταίο του ταξίδι από τη Ρόδο στις 11 Φεβρουαρίου 1944, μεταφέροντας ως αιχμαλώτους -σύμφωνα με έγγραφο του ιταλικού πολεμικού ναυτικού- 4.115 Ιταλούς στρατιώτες (σ.σ.: μολονότι οι πηγές δεν συμφωνούν για τον ακριβή αριθμό των επιβαινόντων, όλες αναφέρουν περισσότερους από 4.000 ανθρώπους).
Την επόμενη νύχτα επικρατεί σφοδρή κακοκαιρία. Το σκάφος πλέει ανοιχτά από το νησί του Πατρόκλου (Γαϊδουρονήσι), εκτρέπεται της πορείας του και καταλήγει να χτυπήσει στα βράχια για να βυθιστεί σχεδόν αύτανδρο. Οπως αναφέρεται στο ίδιο ιταλικό έγγραφο, οι αιχμάλωτοι ήταν σχεδόν στο σύνολό τους στοιβαγμένοι στο αμπάρι του πλοίου.
Το γεγονός αυτό, ακόμη κι αν δεν αποτέλεσε αιτία βύθισης, εμπόδισε τη διάσωση πολλών στρατιωτών που πνίγηκαν επειδή ήταν εγκλωβισμένοι. Για αρκετές ημέρες η θάλ��σσα ξέβραζε νεκρούς, οι οποίοι ετάφησαν με συνοπτικές διαδικασίες σε διάφορα σημεία στην παραλία του Χάρακα, στην Κερατέα. Το 1955 η ιταλική πολιτεία έκανε εκταφή για να τους μεταφέρει στο κοιμητήριο του Μπάρι.
Ωστόσο, μη γνωρίζοντας όλα τα σημεία στα οποία οι ντόπιοι είχαν τότε θάψει τους ναυαγούς, άφησαν στην παραλία του Χάρακα ένα άτυπο νεκροταφείο για τα θύματα ενός εγκλήματος πολέμου, για το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει καμιά επίσημη καταγραφή και καμιά καταδίκη.
Χαραγμένα μηνύματα πανω στις καραβάνες προς τις οικογενειες τους
Ο βυθός ειναι γεμάτος απο προσωπικά είδη των Ιταλων στρατιωτών, όπως καραβάνες, παγούρια, ζώνες, άρβυλα και με τραγικότερο αποκορύφωμα τα χαραγμένα μηνύματα πανω στις καραβάνες προς τις οικογενειες τους, με τα ονοματα τους βουβοι μαρτυρες της τραγωδιας.
Ο βυθός στην περιοχή ειναι σπαρμένος με βληματα των 37 χιλιοστων του Γερμανικου ναυτικου,πυρομαχικα για το ημιαυτόματο αντιεροπορικό C/30 ενα απο τα ισχυροτερα οπλα του πολεμου αυτου που ηταν τοποθετημενο πανω στο «ΟΡΙΑ».
Επίσης στο βυθό υπαρχουν σωροι απο καλυκες των 88 χιλιοστων,του γνωστου τρομερου οπλου ολων των χρησεων, το οποιο επισης έφερε στην πλωρη του το «ΟΡΙΑ» για την προστασια του.Τα βληματα που βρεθηκαν ηταν χρησιμοποιημένα και πιθανοτατα ειχαν χρησιμοποιηθει το προηγουμενο βραδυ καθως η νηοπομπη είχε δεχθεί επίθεση απο Αγγλικά πλοία ανοικτά της Κω. Οι κάλυκες ως γνωστόν εχρησιμοποιούντο ξανά μετά από αναγόμωση γι’αυτο και εφυλάσσοντο μετά απο καθε βολή.
Αγνωστα τα τα ονόματα των ανθρώπων που πνίγηκαν
Μολονότι το γεγονός δεν μπορούσε να μείνει κρυφό από την τοπική κοινωνία, η γερμανική κατοχή απέτρεψε την κρίσιμη εκείνη περίοδο οποιαδήποτε απόπειρα δημοσιοποίησης. Ούτε η ιταλική πολιτεία είχε κατορθώσει για πολλά χρόνια να πληροφορηθεί την ταυτότητα του πλοίου ή τα ονόματα των νεκρών, οι περισσότεροι από τους οποίους παραμένουν επίσημα «αγνοούμενοι».
Μόλις πρόσφατα και ύστερα από μακροχρόνια αναζήτηση οι συγγενείς κατόρθωσαν να βρουν δύο διαφορετικές λίστες με τα ονόματα των ανθρώπων που επέβαιναν στο «ORIA» τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου του 1944. Η μία από αυτές διασώθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό και η άλλη βρέθηκε στα αρχεία του ιταλικού πολεμικού ναυτικού.
"Βρήκαμε ακόμα και ανθρώπινα οστά", λέει ο άνθρωπος που το έφερε στο φως.
"Στην Ιταλία έχει σχηματιστεί μια ολόκληρη κοινότητα από τους συγγενείς των ναυαγών που ολοένα μεγαλώνει. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κατορθώσει να πάρουν τη συγκατάθεση των ιταλικών αρχών προκειμένου να δημιουργηθεί μνημείο αλλά και να περισυλλεγούν τα οστά των δικών τους και τα αντικείμενα που τους ανήκουν" λέει στο "Εθνος" ο κ. Αριστοτέλης Ζερβούδης, επαγγελματίας δύτης-ερευνητής. Ηταν από τους πρώτους ανθρώπους που ξεκίνησαν έρευνα σχετικά με το ναυάγιο και τα συγκλονιστικά του ευρήματα έγιναν γέφυρα επικοινωνίας με τους Ιταλούς συγγενείς των θυμάτων.
"Βρήκαμε σωρούς από συντρίμμια, βαρέλια, σίδερα, και με μια πιο προσεκτική έρευνα καραβάνες, παγούρια, παπούτσια, ζώνες, πυρομαχικά και ανθρώπινα οστά", προσθέτει. Οι πρώτες ενδείξεις ότι τα θύματα του ναυαγίου ήταν στην πλειονότητά τους Ιταλοί στρατιώτες ήταν τα χαρακτηριστικά της εξάρτυσής τους απομεινάρια που βρέθηκαν στον βυθό. Το 2002, ο κ. Ζερβούδης δημοσίευσε τις σχετικές πληροφορίες, οι οποίες μέσω Διαδικτύου έφτασαν στους Ιταλούς. Μέσα από τη μεταξύ τους επικοινωνία έγινε εφικτό να διασταυρωθούν στοιχεία από τον βυθό και ιταλικά ντοκουμέντα, όπως οι καταθέσεις επιζώντων, που συμπλήρωσαν την εικόνα για το τραγικό ναυάγιο.
Επιτέλους δημιουργείται ένα μνημείο για τις 4.000 ψυχές!
Μια εκπαιδευτικη κατάδυση ρουτίνας, πολλά χρόνια μετά, απο δύτες μιας ομάδας υποβρυχίων ιστορικών ερευνών, στα -35 μέτρα κάτω απο την επιφανεια της θαλασσας στα ορια του Σαρωνικου κολπου, ηταν η αρχή για την ανακάλυψη των υπολειμμάτων της μεγαλύτερης ναυτικής τραγωδίας του Αιγαιου και ισως μια απο τις μεγαλυτερες του 2ου Παγκοσμίου πολεμου.
Χρειάστηκαν πολλές ερευνες σε αρχεία και πολλές καταδύσεις, από τους δυτες ώστε να έρθουν στο φως τα πραγματικά στοιχεια της βυθισης του «ΟΡΙΑ»,και αυτο γιατι ενω σε ολα τα αρχεια υπαρχουν στοιχεία για αντιστοιχες απάλειες της συγκεκριμενης περιόδου, για την βύθιση του «ΟΡΙΑ» δεν αναφέρεται τιποτα!
Οι συνθήκες του ναυαγίου
Ηταν η εποχή που η Ιταλία είχε συνθηκολογήσει με τους συμμάχους και οι Γερμανοί είχαν ξεκινήσει τα αντίποινα. Το νορβηγικών συμφερόντων ατμόπλοιο «ORIA», που είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς, ξεκινά το τελευταίο του ταξίδι από τη Ρόδο στις 11 Φεβρουαρίου 1944, μεταφέροντας ως αιχμαλώτους -σύμφωνα με έγγραφο του ιταλικού πολεμικού ναυτικού- 4.115 Ιταλούς στρατιώτες (σ.σ.: μολονότι οι πηγές δεν συμφωνούν για τον ακριβή αριθμό των επιβαινόντων, όλες αναφέρουν περισσότερους από 4.000 ανθρώπους).
Την επόμενη νύχτα επικρατεί σφοδρή κακοκαιρία. Το σκάφος πλέει ανοιχτά από το νησί του Πατρόκλου (Γαϊδουρονήσι), εκτρέπεται της πορείας του και καταλήγει να χτυπήσει στα βράχια για να βυθιστεί σχεδόν αύτανδρο. Οπως αναφέρεται στο ίδιο ιταλικό έγγραφο, οι αιχμάλωτοι ήταν σχεδόν στο σύνολό τους στοιβαγμένοι στο αμπάρι του πλοίου.
Το γεγονός αυτό, ακόμη κι αν δεν αποτέλεσε αιτία βύθισης, εμπόδισε τη διάσωση πολλών στρατιωτών που πνίγηκαν επειδή ήταν εγκλωβισμένοι. Για αρκετές ημέρες η θάλ��σσα ξέβραζε νεκρούς, οι οποίοι ετάφησαν με συνοπτικές διαδικασίες σε διάφορα σημεία στην παραλία του Χάρακα, στην Κερατέα. Το 1955 η ιταλική πολιτεία έκανε εκταφή για να τους μεταφέρει στο κοιμητήριο του Μπάρι.
Ωστόσο, μη γνωρίζοντας όλα τα σημεία στα οποία οι ντόπιοι είχαν τότε θάψει τους ναυαγούς, άφησαν στην παραλία του Χάρακα ένα άτυπο νεκροταφείο για τα θύματα ενός εγκλήματος πολέμου, για το οποίο μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει καμιά επίσημη καταγραφή και καμιά καταδίκη.
Χαραγμένα μηνύματα πανω στις καραβάνες προς τις οικογενειες τους
Ο βυθός στην περιοχή ειναι σπαρμένος με βληματα των 37 χιλιοστων του Γερμανικου ναυτικου,πυρομαχικα για το ημιαυτόματο αντιεροπορικό C/30 ενα απο τα ισχυροτερα οπλα του πολεμου αυτου που ηταν τοποθετημενο πανω στο «ΟΡΙΑ».
Επίσης στο βυθό υπαρχουν σωροι απο καλυκες των 88 χιλιοστων,του γνωστου τρομερου οπλου ολων των χρησεων, το οποιο επισης έφερε στην πλωρη του το «ΟΡΙΑ» για την προστασια του.Τα βληματα που βρεθηκαν ηταν χρησιμοποιημένα και πιθανοτατα ειχαν χρησιμοποιηθει το προηγουμενο βραδυ καθως η νηοπομπη είχε δεχθεί επίθεση απο Αγγλικά πλοία ανοικτά της Κω. Οι κάλυκες ως γνωστόν εχρησιμοποιούντο ξανά μετά από αναγόμωση γι’αυτο και εφυλάσσοντο μετά απο καθε βολή.
Αγνωστα τα τα ονόματα των ανθρώπων που πνίγηκαν
Μολονότι το γεγονός δεν μπορούσε να μείνει κρυφό από την τοπική κοινωνία, η γερμανική κατοχή απέτρεψε την κρίσιμη εκείνη περίοδο οποιαδήποτε απόπειρα δημοσιοποίησης. Ούτε η ιταλική πολιτεία είχε κατορθώσει για πολλά χρόνια να πληροφορηθεί την ταυτότητα του πλοίου ή τα ονόματα των νεκρών, οι περισσότεροι από τους οποίους παραμένουν επίσημα «αγνοούμενοι».
Μόλις πρόσφατα και ύστερα από μακροχρόνια αναζήτηση οι συγγενείς κατόρθωσαν να βρουν δύο διαφορετικές λίστες με τα ονόματα των ανθρώπων που επέβαιναν στο «ORIA» τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου του 1944. Η μία από αυτές διασώθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό και η άλλη βρέθηκε στα αρχεία του ιταλικού πολεμικού ναυτικού.
"Βρήκαμε ακόμα και ανθρώπινα οστά", λέει ο άνθρωπος που το έφερε στο φως.
"Στην Ιταλία έχει σχηματιστεί μια ολόκληρη κοινότητα από τους συγγενείς των ναυαγών που ολοένα μεγαλώνει. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κατορθώσει να πάρουν τη συγκατάθεση των ιταλικών αρχών προκειμένου να δημιουργηθεί μνημείο αλλά και να περισυλλεγούν τα οστά των δικών τους και τα αντικείμενα που τους ανήκουν" λέει στο "Εθνος" ο κ. Αριστοτέλης Ζερβούδης, επαγγελματίας δύτης-ερευνητής. Ηταν από τους πρώτους ανθρώπους που ξεκίνησαν έρευνα σχετικά με το ναυάγιο και τα συγκλονιστικά του ευρήματα έγιναν γέφυρα επικοινωνίας με τους Ιταλούς συγγενείς των θυμάτων.
"Βρήκαμε σωρούς από συντρίμμια, βαρέλια, σίδερα, και με μια πιο προσεκτική έρευνα καραβάνες, παγούρια, παπούτσια, ζώνες, πυρομαχικά και ανθρώπινα οστά", προσθέτει. Οι πρώτες ενδείξεις ότι τα θύματα του ναυαγίου ήταν στην πλειονότητά τους Ιταλοί στρατιώτες ήταν τα χαρακτηριστικά της εξάρτυσής τους απομεινάρια που βρέθηκαν στον βυθό. Το 2002, ο κ. Ζερβούδης δημοσίευσε τις σχετικές πληροφορίες, οι οποίες μέσω Διαδικτύου έφτασαν στους Ιταλούς. Μέσα από τη μεταξύ τους επικοινωνία έγινε εφικτό να διασταυρωθούν στοιχεία από τον βυθό και ιταλικά ντοκουμέντα, όπως οι καταθέσεις επιζώντων, που συμπλήρωσαν την εικόνα για το τραγικό ναυάγιο.
Επιτέλους δημιουργείται ένα μνημείο για τις 4.000 ψυχές!
Κυριακή 17 Απριλίου 2011
Ο τορπιλισμός της Έλλης και πού βρίσκεται σήμερα το θρυλικό πλοίο!
« Ολα έμοιαζαν να κυλούν κανονικά,η μέρα ήταν ηλιόλουστη, μικροπωλητές διαλαλούσαν την πραμάτεια τους στον δρόμο, ενώ κάποια βαπόρια είχαν σταθμεύσει στο λιμάνι προκειμένου να παρακολουθήσουν τον εορτασμό. Το “Ελλη” που εκπροσωπούσε το Πολεμικό Ναυτικό, όπως γινόταν κάθε χρόνο με κάποιο πολεμικό πλοίο στον εορτασμό, βρισκόταν αγκυροβολημένο σε απόσταση περίπου 600 μέτρων. Κατά τις 8.30 πέταξε σε χαμηλό ύψος πάνω από το λιμάνι ένα αεροπλάνο, ο κόσμος το θεώρησε ελληνικό και το χαιρέτησε βγάζοντας το καπέλο και κουνώντας τα μαντίλια του » θυμάται μιλώντας στην εφημερίδα "Το ΒΗΜΑ" ο συνταξιούχος σήμερα εκπαιδευτικός Γιώργος Αμιραλής ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν μαθητής Δημοτικού... Οπως αποδείχτηκε τελικά το αεροπλάνο ήταν εκεί για να κάνει αναγνώριση πριν από την επίθεση του ιταλικού υποβρυχίου «Ντελφίνο» που ακολούθησε.
Ξαφνικά ακούγεται ένας τρομακτικός θόρυβος. « Καθόμουν σε μια βαρκούλα αραγμένη στο λιμάνι. Ακούγεται το μπαμ, βλέπω το κατάρτι και τις σημαίες με τις οποίες ήταν στολισμένο το πλοίο να κατεβαίνουν σιγά σιγά. Μόλις ακούστηκε ο θόρυβος επικράτησε πανικός, μας λέγανε “απομακρυνθείτε, έγινε έκρηξη στα καζάνια του Ελλη”, δεν είχαν περάσει παρά λίγα λεπτά όταν μια δεύτερη τορπίλη χτύπησε στον μόλο. Από την έκρηξη υψώθηκαν νερά, πέτρες και θραύσματα της τορπίλης » μας λέει ο 84χρονος σήμερα συνταξιούχος ναυτικός Γιώργος Μαλλιάρης. Σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής από τη δεύτερη έκρηξη μια γυναίκα, αρμενικής καταγωγής, έχασε τη ζωή της από ανακοπή καρδιάς.
Η τρίτη τορπίλη
«Για εμάς τους Τηνιακούς το έπος του ΄40 ξεκινά με τον τορπιλισμό της “Ελλης”. Οταν το πλοίο βυθίστηκε, μια άσπρη λαδιά έμεινε σημάδι πάνω στη θάλασσα. Τον καιρό της Κατοχής, όταν η θάλασσα ήταν γαλήνια, η λαδιά διακρινόταν από το λιμάνι» λέει ο κ. Γ. Αμιραλής
Δευτερόλεπτα αργότερα ακολουθεί η τρίτη τορπίλη. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πλέον μοιραία αφού στόχο έχει τα γεμάτα με κόσμο επιβατηγά πλοία που είναι αραγμένα στο λιμάνι. « Τρύπησε τον μόλο καμιά 50αριά μέτρα νοτιότερα από το σημείο που χτύπησε η δεύτερη και αντί να συνεχίσει προς το επιβατηγό πλοίο που βρισκόταν εκεί καρφώθηκε στον πυθμένα της θάλασσας, πραγματικό θαύμα » θυμάται ο κ. Αμιραλής.
Την ίδια ώρα πάνω στο πλοίο τα μέλη του πληρώματος μάχονται για τη σωτηρία τους. Υπάρχει ήδη ένας βεβαιωμένος νεκρός, αρκετοί τραυματίες και αγνοούμενοι. Οσοι βρίσκονταν την ώρα του τορπιλισμού στο κατάστρωμα τινάχτηκαν και είτε έπεσαν στη θάλασσα είτε ξαναβρέθηκαν στο κατάστρωμα χτυπημένοι.
Υπήρχαν όμως και εκείνοι που την ώρα της επίθεσης βρίσκονταν στις καμπίνες τους. « Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα κεφάλια των ναυτών που είχαν κολλήσει στα φινιστρίνια την ώρα που το πλοίο σιγά σιγά βυθιζόταν,» λέει συγκινημένος ο Αντώνης Κούλης, μαθητής Δημοτικού τότε, ο οποίος παρακολούθησε και αυτός από κοντά το δράμα της 15ης Αυγούστου 1940.
Αφού έχει καταλαγιάσει κάπως ο πανικός από τις τρεις τορπίλες, το επιβα τηγό «Εσπερος» που ήταν ελλιμενισμένο σπεύδει να βοηθήσει το «Ελλη». Επί του σκάφους, πλέον, από τα 200 περίπου άτομα του πληρώματος βρίσκονται μόνο ο πλοίαρχος και οκτώ αξιωματικοί. « Το “Εσπερος” προσπάθησε να ρυμουλκήσει το πλοίο.Το δυσκόλευε το γεγονός ότι το “Ελλη” συνέχιζε να είναι αγκυροβολημένο αφού δεν είχε γίνει δυνατόν να κοπεί η αλυσίδα του. Η πλώρη του “Ελλη” ήταν ήδη μισοβυθισμένη ενώυπήρχαν και μαύροι καπνοί.Κάποια στιγμή τα σκοινιά του “Εσπερου” δεν άντεξαν και κόπηκαν » θυμάται ο κ. Κούλης.
Όλοι ήξεραν...
Η "Έλλη" έγινε παλιοσίδερα στην Ιταλία!
Από τη δεκαετία του 1950 το κουφάρι του «Ελλη» δεν βρίσκεται πια στον βυθό της θάλασσας.« Το πραγματικά εξοργιστικό είναι ότι το ελληνικό κράτος ήρθε σε συμφωνία με ιταλική εταιρεία και ανέλαβε εκείνη την ανέλκυση του πλοίουμεταφέροντας τα υπολείμματα στην Ιταλία για να γίνουν παλιοσίδερα. Θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ σε κάποιο μουσείο » λέει ο κ. Σάββας Απέργης (φωτογραφία),πρώην δήμαρχος της Τήνου.Ο κ.Απέργης θυμάται τις στιγμές που ακολούθησαν τον τορπιλισμό. «Υστερα από προτροπή του Μητροπολίτη Φιλάρετου η λιτανεία με την ιερή εικόνα έγινε κανονικά» θυμάται ο πρώην δήμαρχος, που επί δημαρχίας του κατασκευάστηκε το μνημείο του «Ελλη» το οποίο βρίσκεται σήμερα στο λιμάνι του νησιού.
«Φυσικά η λιτανεία είχε πένθιμο χαρακτήρα. Ο κλήρος δεν φορούσε τα προβλεπόμενα για την περίσταση εορταστικά άμφια, αλλά το μαύρο ράσο.Ηταν το ελάχιστο που μπορούσε να γίνει για τους εννιά ναυτικούς που χάθηκαν » υπογραμμίζει ο κ. Αμιραλής.
Ο τορπιλισμός της ΕΛΛΗΣ
ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΜΕΖΕΒΙΡΗΣ
Ο Γρηγόριος Μεζεβίρης διηγείται:
«Την 15η Αυγούστου 1940, ενώ βρισκόμουνα στην Αθήνα, ο Διευθυντής της Δ.Ρ.Υ.Ν. με πληροφορούσε τον τορπιλισμό και τη καταβύθιση της ΕΛΛΗΣ από άγνωστο υποβρύχιο. Κατέβηκα αμέσως στον Ναύσταθμο και έσπευσα να συναντήσω τον Αρχηγό του Στόλου, που είχε μόλις πληροφορηθεί το γεγονός. Ήταν έξαλλος και φοβερά αγανακτισμένος κατά του Υφυπουργού. Παρά τους αιφνιδιαστικούς βομβαρδισμούς πολεμικών μας σκαφών που είχαν προηγηθεί, ένα από τα μεγαλύτερα πλοία του Στόλου είχε διαταχθεί να παραμείνει επί ώρες αγκυροβολημένο σε όρμο τελείως ανοικτό, για να μην διακοπεί η παράδοση των καλών ειρηνικών καιρών της συμμετοχής του Ναυτικού στη θρησκευτική τελετή της Τήνου! Φαίνεται, μάλιστα, ότι το Γ.Ε.Ν., για να μην διακινδυνεύσει την ΕΛΛΗ, είχε εισηγηθεί την αποστολή του α/τ «ΑΕΤΟΣ». Ο Υφυπουργός όμως, επέμενε να αποσταλεί το εύδρομο για την μεγαλοπρεπέστερη συμμετοχή του Ναυτικού στην τελετή. Τη στιγμή που η δολοφόνος τορπίλη έπληττε την ΕΛΛΗ, το πλοίο έφερε μεγάλο σημαιοστολισμό, το επιτελείο του φορούσε τη μεγάλη στολή για να συμμετάσχει στη τελετή και το άγημα ετοιμάζονταν να αποβιβαστεί στη στεριά για να αποδώσει τις τιμές. Σύμφωνα με παλιό έθιμο, στη Τήνο είχαν συρρεύσει χιλιάδες προσκυνητές που δεν φαντάζονταν ότι την εποχή εκείνη η θάλασσα έκρυβε πολλούς κινδύνους.
Ήδη, δικαιολογημένα, οι προσκυνητές αυτοί βρίσκονταν σε μεγάλη αγωνία για την ασφαλή επιστροφή τους. Αποφασίστηκε λοιπόν, να επιστρέψουν με νηοπομπή που θα συνόδευαν τα α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ» και «ΒΑΣ. ΟΛΓΑ». Τα αντιτορπιλικά απέπλευσαν από τον Ναύσταθμο το επόμενο πρωί, προκειμένου να ειδοποιηθούν οι εμπόλεμοι για την κίνηση αυτή και να αποφευχθεί νέα….παρεξήγηση. Ο Αρχηγός του Στόλου επέβαινε στο α/τ «ΒΑΣ. ΟΛΓΑ» και εγώ στο α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ». Κατά τον πλου είχαν ληφθεί τα συνήθη σε καιρό πολέμου μέτρα. Ενώ παραπλέαμε τη Σύρο φάνηκε, σε ύψος 2.000 μέτρων περίπου αεροσκάφος στο οποίο δεν διακρίνονταν χαρακτηριστικά εθνικότητας με κατεύθυνση προς το α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ». Διέταξα τον αξιωματικό πυροβολικού του πλοίου οι σκοπευτές των Α/Α να παρακολουθούν το αεροσκάφος και τα πυροβόλα να ετοιμαστούν για έναρξη πυρός. Σε λίγο, δέσμη οκτώ μικρών βομβών έπεφτε σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων από το α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ», αμέσως το πλοίο άρχισε να βάλλει κατά του αεροσκάφους και διαταζόταν «πλους ελίγδην» με πάση ταχύτητα, προκειμένου να διαταραχθεί η σκόπευση του αεροσκάφους. Ακολούθησε η πτώση άλλων δυο δεσμών των οκτώ βομβών και η τελευταία έπεσε μερικές δεκάδες μέτρα από το πλοίο. Δυστυχώς η ισχυρή θαλασσοταραχή δυσκόλευε πολύ τη σκόπευση των πολυβόλων μας και παρά το εντατικό πυρ το αεροσκάφος δεν κτυπήθηκε, αλλά ανέβηκε σε μεγάλο ύψος και εξαφανίστηκε στον ορίζοντα.
Κατά τον κατάπλου στην Τήνο, το α/τ «ΒΑΣ. ΟΛΓΑ» αγκυροβόλησε, ενώ για προστασία, το α/τ «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ» κινούνταν με μεγάλη ταχύτητα γύρω από το αγκυροβόλιο. Κανένα από τα πλοία μας δεν διέθετε την εποχή εκείνη συσκευή εντοπισμού υποβρυχίων. Όπως εξακριβώθηκε, εκτός από την μοιραία τορπίλη που είχε βυθίσει την ΕΛΛΗ, είχαν βληθεί άλλες δυο τορπίλες που είχαν προσκρούσει στον κυματοθραύστη. Διαπιστώθηκε, από θραύσματα των τορπιλών που βρέθηκαν, ότι ήταν ιταλικής προέλευσης. Όσον αφορά το μικρό μας εύδρομο, το μόνο ίχνος του που βρήκαμε ήταν η άκρη του καταρτιού του που προεξείχε από τη θάλασσα.
Αποπλεύσαμε από την Τήνο τις πρώτες απογευματινές ώρες συνοδεύοντας τα πλοία των προσκυνητών και χωρίς άλλο επεισόδιο καταπλεύσαμε στον Πειραιά. Πλήθη κόσμου και μέλη της Κυβερνήσεως περίμεναν με αγωνία τον κατάπλου της νηοπομπής.
Μετά τη τελευταία αυτή εχθρική ενέργεια έγινε επί τέλους αντιληπτό ότι η επιθυμία μας να διατηρήσουμε την ουδετερότητα δεν ήταν από μόνη της αρκετή για να μας προφυλάξει από αιφνιδιασμούς και τραγικές εκπλήξεις. Επιβάλλονταν η λήψη προληπτικών μέτρων ασφάλειας. Διατάχθηκε η μεθόρμιση των πλοίων από τον Ναύσταθμο στον όρμο της Ελευσίνας, το μέγεθος του οποίου επέτρεπε τη διασπορά τους στο αγκυροβόλιο, για την αποφυγή ομαδικών καταστροφών σε περίπτωση αεροπορικής προσβολής. Αποφασίστηκε η τοποθέτηση ανθυποβρυχιακών φραγμάτων για την προστασία των λιμένων του Πειραιά και του Ναυστάθμου και ορισμένων εσωτερικών θαλασσίων οδών. Συμπληρώθηκαν τα μέτρα Α/Α άμυνας. Ανακλήθηκαν τα αντιτορπιλικά από την Μήλο και την Ναύπακτο και έγινε κινητοποίηση των πλοίων σε εφεδρεία.
Με την ιδιότητα του Ανωτέρου Διοικητή των «εν όρμω» πλοίων ρύθμισα την υπηρεσία τους, ως σε περίοδο πολέμου, ιδιαίτερα όσα αφορούσαν την Α/Α άμυνά τους. Μου ανατέθηκε επίσης από τον Αρχηγό σου Στόλου να μελετήσω με το Γ.Ε.Ν. τον τρόπο ενέργειας για την ταχύτερη δυνατή εκτέλεση της πόντισης των προβλεπομένων πεδίων ναρκών, μόλις ληφθεί η σχετική διαταγή. Επειδή για την επιχείρηση αυτή θα χρησιμοποιούνταν και όλα τα αντιτορπιλικά που διέθεταν σχετικές εγκαταστάσεις, ζήτησα με επιμονή να γίνει άμεσα εκπαίδευση των πλοίων στο έργο αυτό καθώς δεν είχε γίνει κατά την εκπαιδευτική περίοδο. Όταν μετά από δυο περίπου μήνες διατάχθηκα να προβώ στην άμεση πόντιση των πεδίων, καμιά σχετική άσκηση δεν είχε προηγηθεί.
Οι πρώτες νηοπομπές σε πολεμικές συνθήκες
Αρχές Σεπτεμβρίου 1940 ανέλαβα μια ενδιαφέρουσα αποστολή που είχε μορφή πολεμικής επιχειρήσεως σε ακήρυχτο πόλεμο, τη μεταφορά στην Αλεξανδρούπολη στρατιωτικών τμημάτων της Μεραρχίας Αρχιπελάγους. Για τον σκοπό αυτό τέθηκαν υπό τις διαταγές μου 4 αντιτορπιλικά, το «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ» και 3 τύπου «ΥΔΡΑ», 5 μεταγωγικά, 1 πετρελαιοφόρο για τον ανεφοδιασμό σε καύσιμα και η Μοίρα των 12 σύγχρονων υδροπλάνων ναυτικής συνεργασίας «DORNIER». Επέλεξα για βάση της δυνάμεως τον πολύ ευρύχωρο όρμο Γέρας της Μυτιλήνης που παρείχε άριστη προστασία από τα υποβρύχια και προσφερόταν για την εγκατάσταση βάσεως υδροπλάνων. Παρέμεινα στη βάση αυτή λίγες ημέρες, σε αναμονή συγκέντρωσης των εφέδρων στα λιμάνια επιβιβάσεως, οργανώνοντας τις δυνάμεις μου είχαν διατεθεί. Στο έργο αυτό με βοήθησε ο δραστήριος έφεδρος Πλοίαρχος του Β.Ν. Κ.Παναγιώτου, που ορίστηκε Μοίραρχος των μεταγωγικών.
Η έλλειψη προγενέστερης συνεργασίας της Αεροπορίας με το Ναυτικό ήταν εμφανής. Οι περισσότεροι από τους αεροπόρους δεν προέρχονταν από τις τάξεις του Ναυτικού και, αν και έδειχναν κάθε καλή θέληση, με μεγάλη δυσκολία συντονίζονταν στις αντιλήψεις του Ναυτικού, ως προς τον τρόπο εκτελέσεως των αποστολών. Επειδή δεν υπήρχε Αεροπορική Σχολή Πολέμου, οι αρχές της χρησιμοποιήσεως της αεροπορίας ναυτικής συνεργασίας που διδάσκονταν στην Ναυτική Σχολή Πολέμου δεν είχαν φθάσει σε εκείνους που επρόκειτο να τις εφαρμόσουν. Ακόμα και τη χρήση του κρυπτογραφικού κώδικα του Ναυτικού, εκείνη τη στιγμή μόνο μάθαιναν. Σε λίγο χρόνο όμως οι περισσότερες δυσκολίες είχαν ξεπεραστεί, είχε επικρατήσει πνεύμα ειλικρινούς συνεργασίας και βρέθηκα στην ευχάριστη θέση, στην έκθεση που υπέβαλλα στο τέλος της αποστολής, να εκφράσω την ικανοποίησή μου για την προσπάθεια που κατέβαλλαν οι αεροπόροι.
Η όλη επιχείρηση ήταν πολύ ιδιόρρυθμη. Τυπικά βρισκόμαστε σε ειρηνική περίοδο, αλλά υπήρχε ο εχθρός που παραμόνευε και που είχε ήδη δώσει αρκετά δείγματα των δολίων προθέσεών του. Ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να βρεθούν στην πορεία μας υποβρύχια και νάρκες ή άγνωστα αεροσκάφη να μας αιφνιδιάσουν. Φυσικά οι κίνδυνοι αυτοί αντιμετωπίστηκαν όπως σε περίοδο πραγματικού πολέμου, με τη σημαντική διαφορά ότι και αν ακόμα εντοπίζαμε τον πιθανό εχθρό έπρεπε να περιμένουμε να μας επιτεθεί πρώτα, πριν αντεπιτεθούμε. Μια άλλη ιδιαιτερότητα που δυσκόλευε ακόμα την κατάσταση ήταν ότι στερούμασταν της μυστικότητας των κινήσεών μας, ενός από τα κυριότερα μέτρα άμυνας των νηοπομπών. Και αυτό διότι, για να αποφύγουμε κάθε πραγματική ή δήθεν παρεξήγηση σχετικά με την εθνικότητα των πλοίων, οι εμπόλεμοι ειδοποιούνταν για τις κινήσεις μας εγκαίρως και με κάθε λεπτομέρεια. Δύο ημέρες πριν αποπλεύσει κάθε νηοπομπή, έπρεπε να γνωστοποιούνται η ημέρα και ώρα απόπλου, η σύνθεση της νηοπομπής, η οδός που θα ακολουθούσε, η ταχύτητα και η ώρα άφιξης στο λιμάνι του προορισμού. Μετά την κοινοποίηση αυτών, καμιά αλλαγή δεν δικαιούμουν να κάνω. Αυτό σήμαινε ότι οι έφεδροι έπρεπε να έχουν συγκεντρωθεί στα λιμάνια επιβίβασης ακριβώς τη χρονική στιγμή που είχε προγραμματιστεί και να μην υπάρξει καμιά καθυστέρηση στη επιβίβαση, αποβίβαση ή κατά τον πλου. Αν για λόγους πολεμικούς, όπως σε περίπτωση εμφάνισης υποβρυχίου, επιθυμούσα να αλλάξω την προβλεπόμενη πορεία, αυτό δεν μπορούσα να το κάνω. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι προβλέπονταν συγκρότηση τμηματικών νηοπομπών από τρία νησιά, που στη συνέχεια συγκεντρώνονταν σε σημείο συνάντησης για να κατευθυνθούν από εκεί στην Αλεξανδρούπολη ως ενιαία νηοπομπή, γίνεται αντιληπτό με πόση μαθηματική ακρίβεια έπρεπε να υπολογιστούν τα πάντα για να μην έχουμε ανωμαλίες. Χάρις όμως στη λαμπρή συνεργασία των τοπικών στρατιωτικών και ναυτικών αρχών και την εξαιρετική οργάνωση των μεταγωγικών, τα πάντα εξελίχτηκαν όπως ακριβώς είχαν προγραμματιστεί. Οι μεταφορές πραγματοποιήθηκαν σε τρεις σειρές και η όλη αποστολή κράτησε συνολικά τρεις βδομάδες περίπου. Κατά τις επιχειρήσεις αυτές δεν εκδηλώθηκε καμιά εχθρική ενέργεια, δόθηκε όμως μια εξαιρετική ευκαιρία στα αντιτορπιλικά, στα μεταγωγικά και στη ναυτική αεροπορία να συνεργαστούν και να προετοιμαστούν για το πολεμικό τους έργο που σύντομα θα ανελάμβαναν.
Μετά την συγκέντρωση των πλοίων στην Ελευσίνα καθιερώθηκαν τακτικές έξοδοί τους στον Σαρωνικό για εκτέλεση ασκήσεων υπό τον Αρχηγό του Στόλου. Παρά τις αντιρρήσεις μου, οι ασκήσεις δεν περιελάμβαναν εντατική εκπαίδευση στη χρήση των όπλων αλλά περιορίζονταν στην εκτέλεση πυρών γυμνασίων και σε ημερήσιους και νυχτερινούς ελιγμούς. Τα μικρά αντιτορπιλικά τύπου «ΘΥΕΛΛΑ» και τα τορπιλοβόλα είχαν ολοκληρώσει την κινητοποίησή τους και είχαν διατεθεί για τις ανάγκες της τοπικής άμυνας. Παρέμεναν υπό τις διαταγές μου τα δέκα μεγάλα αντιτορπιλικά που είχαν οργανωθεί σε τρεις μοίρες. Η πρώτη αποτελείτο από τα δύο αντιτορπιλικά τύπου «ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ», η δεύτερη από τα τέσσερα τύπου «ΥΔΡΑ» και η τρίτη από τα τέσσερα τύπου «ΛΕΩΝ». Οι μοίρες αυτές αποτελούσαν και την κύρια μαχητική δύναμη του Στόλου, διότι η μεν «ΕΛΛΗ» δεν υπήρχε πια η δε ναυαρχίδα «ΑΒΕΡΩΦ» προορίζονταν να μείνει στην Ελευσίνα ως πλωτό πυροβολείο».
Σάββατο 16 Απριλίου 2011
Mary Rose
Πρώτον, είναι ένας μύθος ότι το Mary Rose βυθίστηκε στο παρθενικό ταξίδι του. Εγκαινιάστηκε το 1511 και δεν είχε βυθιστεί μέχρι το 1545!
Η Mary Rose ήταν ένα νέο είδος πολεμικού πλοίου. Κατά το Μεσαίωνα μάχες στη θάλασσα ήταν σαν μάχες στο έδαφος. Στις δύο άκρες του πλοίου τέθηκαν καταστρώματα που ονομάζεται κάστρα από την οποία θα μπορούσε να τοξότες βροχή κάτω βέλη για ναυτικούς εχθρό. Τα πλοία θα ήταν τότε επιτεθείτε και ναύτες πολέμησαν χέρι σε χέρι. Τον 15ο αιώνα, τα όπλα είχαν τοποθετηθεί στο πάνω όροφο. Στις αρχές του 16ου αιώνα, το σχεδιασμό των πλοίων άλλαξε. Μέχρι τότε τα αγγλικά σκάφη ήταν συνήθως κλίνκερ κατασκευαστεί δηλαδή είχαν κατασκευαστεί με επικάλυψη σανίδες. Στη συνέχεια, τα πλοία άρχισαν να Carvel κατασκευαστεί δηλαδή είχαν κατασκευαστεί με σανίδες που δίπλα-δίπλα. Αυτό επέτρεψε ναυπηγούς να μειώσει καταπακτές κάλεσε τους λιμένες στις πλευρές του πλοίου μέσω του οποίου τα όπλα θα μπορούσε να πυροβολήσει.
Η Mary Rose ήταν ένα από τα νέα πλοία. Ήταν χτισμένο στην Πόρτσμουθ μεταξύ 1509 και 1511 και αυτή έγινε σχεδόν εντελώς από δρυς, παρόλο που η καρίνα έγινε από φτελιά. Περίπου 600 δέντρα κόπηκαν τα κάτω για να την οικοδομήσουμε! Mary Rose είχε συνολικό μήκος 45 μέτρα. Είχε 4 πυλώνες και πραγματοποίησε 91 πυροβόλα όπλα. Mary Rose ήταν μετατρέπεται το 1536.
Θα χρησιμοποιηθεί για να σκεφτεί ότι η Mary Rose πήρε το όνομά της από την αδελφή Μαρία Henry VIII και η Tudor Rose. Ωστόσο, έχει προταθεί ότι ήταν πράγματι το όνομά του από την Παρθένο Μαρία.
Η Mary Rose είχε κανονικά ένα πλήρωμα των 415, 200 ναύτες, 185 τοξότες και τους στρατιώτες και 30 οπλίτες. (Την ημέρα που βυθίστηκε το Mary Rose είχε επιπλέον άνδρες επί του σκάφους. Ένας λογαριασμός είπε ότι υπάρχουν 700 άνδρες, αλλά που τώρα πιστεύεται ότι είναι μια υπερβολή. Μπορεί να έχουν περίπου 600 άτομα επί του πλοίου).
Όπλα στην Mary Rose
Επί του σκάφους Mary Rose υπήρχαν χάλκινα και σιδερένια όπλα. Χάλκινο πυροβόλα όπλα ρύγχος (μπροστά) φορτωτές και οι περισσότεροι σιδήρου πυροβόλα όπλα με ισχιακή προβολή (πίσω) φορτωτές. Καθώς και τα μεγάλα όπλα στο κύριο κατάστρωμα του Mary Rose που περιστρεφόμενη όπλα. Ήταν μικρότερα όπλα τοποθετημένα σε πιρούνια για το προπύργιο της πάνω όροφο. Το πλοίο που σίδηρο, μόλυβδο και πυροβόλησε πέτρα και κάνιστρο shot (ξύλινα σωλήνες γεμισμένους με κομμάτια αιχμηρά πέτρα). Guns άναψαν με linstock (ένα ραβδί με μια σειρά πληγή γύρω από αυτό. Η χορδή ήταν εμποτισμένο με νιτρικό κάλιο τούτο, όταν άναψε έκαψε πολύ αργά). Μουσκέτα που επέβαιναν matchlocks (όταν τράβηξε τη σκανδάλη μια σιγοκαίγοντας string άγγιξε μπαρούτι και απολύθηκε το όπλο).
Ωστόσο, το κύριο όπλο κατά προσωπικού ήταν το τόξο. Mary Rose που κανονικά 185 τοξότες και τους στρατιώτες. Κάθε τοξότης θα μπορούσε να πυροβολήσει ένα βέλος πάνω από 250 μέτρα. Ο τοξότης θα μπορούσε να πυροβολήσει ένα βέλος κάθε 5 ή 6 δευτερόλεπτα.
Η Mary Rose που, επίσης, τα όπλα του προσωπικού, όπως αλαβάρδες και λούτσους. (Α δόρυ με πελέκι ήταν ένα μακρύ κοντάρι με το δόρυ σημείο στο τέλος της και ένα τσεκούρι κάτω από αυτό. Ένα λούτσο ήταν ένα προσωπικό με μια πρωτοφανής αύξηση του κόστους για το τέλος.)
Να θυμάστε, αν είναι δυνατόν εσείς δεν θέλετε να βουλιάξει το πλοίο του εχθρού. Είναι δυνατόν ήθελες να το διοικητικό συμβούλιο και η σύλληψη του.
Πλοήγηση στο Mary Rose
Για να περιηγηθείτε Tudor ναύτες είχαν μια πυξίδα και είχαν τα βιβλία που ονομάζεται rutters, το οποίο περιείχε λεπτομέρειες σχετικά με την ακτογραμμή, τα ρεύματα, σύνθεση του βυθού, κλπ. Για τη μέτρηση του βάθους χρησιμοποιούσαν το προβάδισμα το βάρος σε ένα σχοινί με κόμπους δεμένα κατά διαστήματα. Στο κάτω μέρος του βάρους ήταν ένα κοίλωμα γεμάτο λίπος. Χρησιμοποιήθηκε για να εμφανιστεί ένα δείγμα του βυθού. Για τη μέτρηση της ταχύτητας ένα ρολό ημερολόγιο χρησιμοποιήθηκε. Ένα σχοινί με κόμπους δεμένο σε διαστήματα ήταν πληγή γύρω από ένα ρολό. Το ένα άκρο ήταν δεμένο σε ένα ξύλινο πίνακα με ρίχτηκε στη θάλασσα. Το σχοινί ήταν βαθμιαία ξετυλιγόταν και χρησιμοποιώντας ένα χρονόμετρο άμμο τους ναύτες που μετράται πόσοι κόμποι βγήκε σε μια ώρα.
Η ζωή στο Mary Rose συμβούλιο
Οι ναυτικοί επί του πλοίου Mary Rose έφαγε καλά. Την εποχή εκείνη, το αγγλικό ναυτικό δεν πλεύσει μακριά. Δεδομένου ότι είχαν μικρή τροφίμων δρομολόγια ήταν συνήθως φρέσκο. Οι ναυτικοί έφαγε το βόειο κρέας (αν και οστά χοιρινό Βρέθηκαν επίσης επί του πλοίου), ο μπακαλιάρος, το τυρί, το βούτυρο, τα μπιζέλια και το ψωμί. Καθώς και τις μερίδες τους, θα μπορούσαν να αγοράσουν τη δική τους τροφή και να το φέρει επί του σκάφους. Plum πέτρες βρέθηκαν στην Mary Rose. Έτσι ήταν κόκκους πιπεριού. (Θα πρέπει να ανήκαν σε έναν ανώτερο υπάλληλο, όπως το πιπέρι ήταν πολύ ακριβό. Αν και το πιπέρι ήταν επίσης χρησιμοποιείται ως φάρμακο και ο κουρέας-χειρουργός μπορεί κάλλιστα να έχει λίγο πιπέρι στην καμπίνα του). Οι ναυτικοί είχαν την άδεια για 8 ποτήρια μπύρας την ημέρα. (Σε εκείνες τις ημέρες, δεν ήταν ασφαλές να πίνουν νερό, καθώς ήταν πάρα πολύ βρώμικο, έτσι ώστε όλοι έπιναν μπύρα).
Στο κάτω μέρος του σκάφους, στο κύτος ήταν δύο μεγάλους φούρνους. Καζάνια ήταν κατασκευασμένο από χαλκό με μόλυβδο ζάντες. Κάθισαν πάνω από τα πλαίσια τούβλα και τζάκια άναψαν από κάτω τους. Τροφίμων θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε σάκους λινό και βρασμένα στο καζάνι. Επίσης, το κρέας θα μπορούσε να κρεμόταν πάνω από το τζάκι και ψητά.
Αξιωματικοί έφαγαν από τα πιάτα κασσίτερος και κύπελλα. Τακτική ναύτες χρησιμοποιούνται ξύλινα κύπελλα και tankards. Όλοι έφεραν ένα μαχαίρι, αλλά δεν υπήρχαν πιρούνια. Χρησιμοποιήσατε τα δάχτυλά σας.
Οι ναυτικοί επί του σκάφους Mary Rose ήταν οι εθελοντές δεν είχαν την ελευθερία του Τύπου απλούς και της ζωής επί του σκάφους δεν ήταν καθόλου άσχημα σε σύγκριση με τη ζωή στη γη. Ωστόσο, μόνο αξιωματικοί είχαν καμπίνες. Τακτική ναυτικοί κοιμούνταν στο κατάστρωμα. (Αν ήταν τυχεροί θα μπορούσαν να κοιμηθούν σε ένα χαλί).
Οι ναυτικοί ήταν κατά μέσο όρο μεταξύ 5 πόδια 7 ίντσες και 5 πόδια 8 ίντσες ψηλό. (Είναι μύθος ότι οι άνθρωποι ήταν πολύ μικρότερες από ό, τι είμαστε σήμερα). Οι περισσότεροι ναυτικοί είχαν πολύ λίγα υπάρχοντά αν και ορισμένοι είχαν προσευχητάρια. Αξιωματικοί είχαν τα βιβλία και τα πηγάδια μελάνι και ένα κόκαλο που μανικιούρ βρέθηκε.
Στον ελεύθερο χρόνο τους ναύτες παίξει παιχνίδια όπως το τάβλι και Morris εννέα άνδρες του. Η μουσική ήταν δημοφιλές με όλες τις τάξεις του 16ου αιώνα. Στις σωληνώσεις του πλοίου Mary Rose Tabor και μια Tabor (τύμπανο) βρέθηκαν. Έτσι ήταν βιολιά και ένα shawm (ο πρόγονος του όμποε).
Ο κουρέας-χειρουργός
Επί του σκάφους Mary Rose ήταν ένας κουρέας-χειρουργός, με τη δική του καμπίνα. Έκοψε τα μαλλιά, τράβηξε τα δόντια και εκτέλεσε απλές πράξεις, όπως οι ακρωτηριασμοί και ρύθμιση σπασμένα κόκαλα.
Το Tudor φορές ιατρική κυριάρχησε η θεωρία των τεσσάρων χυμών. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι το σώμα ήταν από τέσσερα χιούμορ ή υγρών. Ήταν φλέγμα, αίμα, κίτρινη χολή και μαύρη χολή. Εάν ένα άτομο είχε πάρα πολύ από ένα χιούμορ που αρρώστησε. Για παράδειγμα, εάν ένα άτομο είχε πυρετό πρέπει να έχει πάρα πολύ αίμα. Η θεραπεία ήταν να μειώσει τον ασθενή και να τον αφήσει αιμορραγία.
Σε Tudor φορές ένας κοινός τρόπος για τη διάγνωση της ασθένειας ήταν να εξετάσει το βλέμμα, τη μυρωδιά και ακόμη και τη γεύση των ούρων του ασθενούς!
Ο κουρέας-surgoen είχε επίσης πολλές αλοιφές και φάρμακα φυτικής προέλευσης. Χρησιμοποίησε έναν Syring να καθαρίσει τις πληγές με θαλασσινό νερό.
Ναυάγιο και αποκατάστασης του Mary Rose
Mary Rose βυθίστηκε στις 19 Ιουλίου 1545. Δεν είμαστε βέβαιοι γιατί. Αν και ήταν σε μια μάχη δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η γαλλική φωτιά βύθισε το Mary Rose. Σύμφωνα με έναν απολογισμό του Mary Rose ήταν στροφή και μια ξαφνική ριπή ανέμου μύτες της πάνω και το νερό χύνεται στον μέσω των λιμένων όπλο της. Μπορεί επίσης να έχει προβλήματα πειθαρχίας επί του σκάφους. Henry VIII έβλεπε από την ακτή, όταν το Mary Rose βυθίστηκε.
Η Mary Rose ήταν πολύ γρήγορα καλύπτονται στη λάσπη και την ακριβή θέση της ήταν ξεχασμένη. Ωστόσο, αυτή ανακαλύφθηκε το 1971 και ανασκαφή άρχισε. Η Mary Rose αυξήθηκε από το βυθό της θάλασσας στις 11 Οκτωβρίου 1982 και είναι πλέον ανοιχτό για το κοινό. Κατά τη γνώμη μου, η Mary Rose Μουσείο είναι ένα από τα καλύτερα μουσεία της Βρετανίας και είναι καλά αξίζει να επισκεφθείτε.
Η Mary Rose ήταν ένα νέο είδος πολεμικού πλοίου. Κατά το Μεσαίωνα μάχες στη θάλασσα ήταν σαν μάχες στο έδαφος. Στις δύο άκρες του πλοίου τέθηκαν καταστρώματα που ονομάζεται κάστρα από την οποία θα μπορούσε να τοξότες βροχή κάτω βέλη για ναυτικούς εχθρό. Τα πλοία θα ήταν τότε επιτεθείτε και ναύτες πολέμησαν χέρι σε χέρι. Τον 15ο αιώνα, τα όπλα είχαν τοποθετηθεί στο πάνω όροφο. Στις αρχές του 16ου αιώνα, το σχεδιασμό των πλοίων άλλαξε. Μέχρι τότε τα αγγλικά σκάφη ήταν συνήθως κλίνκερ κατασκευαστεί δηλαδή είχαν κατασκευαστεί με επικάλυψη σανίδες. Στη συνέχεια, τα πλοία άρχισαν να Carvel κατασκευαστεί δηλαδή είχαν κατασκευαστεί με σανίδες που δίπλα-δίπλα. Αυτό επέτρεψε ναυπηγούς να μειώσει καταπακτές κάλεσε τους λιμένες στις πλευρές του πλοίου μέσω του οποίου τα όπλα θα μπορούσε να πυροβολήσει.
Η Mary Rose ήταν ένα από τα νέα πλοία. Ήταν χτισμένο στην Πόρτσμουθ μεταξύ 1509 και 1511 και αυτή έγινε σχεδόν εντελώς από δρυς, παρόλο που η καρίνα έγινε από φτελιά. Περίπου 600 δέντρα κόπηκαν τα κάτω για να την οικοδομήσουμε! Mary Rose είχε συνολικό μήκος 45 μέτρα. Είχε 4 πυλώνες και πραγματοποίησε 91 πυροβόλα όπλα. Mary Rose ήταν μετατρέπεται το 1536.
Θα χρησιμοποιηθεί για να σκεφτεί ότι η Mary Rose πήρε το όνομά της από την αδελφή Μαρία Henry VIII και η Tudor Rose. Ωστόσο, έχει προταθεί ότι ήταν πράγματι το όνομά του από την Παρθένο Μαρία.
Η Mary Rose είχε κανονικά ένα πλήρωμα των 415, 200 ναύτες, 185 τοξότες και τους στρατιώτες και 30 οπλίτες. (Την ημέρα που βυθίστηκε το Mary Rose είχε επιπλέον άνδρες επί του σκάφους. Ένας λογαριασμός είπε ότι υπάρχουν 700 άνδρες, αλλά που τώρα πιστεύεται ότι είναι μια υπερβολή. Μπορεί να έχουν περίπου 600 άτομα επί του πλοίου).
Όπλα στην Mary Rose
Επί του σκάφους Mary Rose υπήρχαν χάλκινα και σιδερένια όπλα. Χάλκινο πυροβόλα όπλα ρύγχος (μπροστά) φορτωτές και οι περισσότεροι σιδήρου πυροβόλα όπλα με ισχιακή προβολή (πίσω) φορτωτές. Καθώς και τα μεγάλα όπλα στο κύριο κατάστρωμα του Mary Rose που περιστρεφόμενη όπλα. Ήταν μικρότερα όπλα τοποθετημένα σε πιρούνια για το προπύργιο της πάνω όροφο. Το πλοίο που σίδηρο, μόλυβδο και πυροβόλησε πέτρα και κάνιστρο shot (ξύλινα σωλήνες γεμισμένους με κομμάτια αιχμηρά πέτρα). Guns άναψαν με linstock (ένα ραβδί με μια σειρά πληγή γύρω από αυτό. Η χορδή ήταν εμποτισμένο με νιτρικό κάλιο τούτο, όταν άναψε έκαψε πολύ αργά). Μουσκέτα που επέβαιναν matchlocks (όταν τράβηξε τη σκανδάλη μια σιγοκαίγοντας string άγγιξε μπαρούτι και απολύθηκε το όπλο).
Ωστόσο, το κύριο όπλο κατά προσωπικού ήταν το τόξο. Mary Rose που κανονικά 185 τοξότες και τους στρατιώτες. Κάθε τοξότης θα μπορούσε να πυροβολήσει ένα βέλος πάνω από 250 μέτρα. Ο τοξότης θα μπορούσε να πυροβολήσει ένα βέλος κάθε 5 ή 6 δευτερόλεπτα.
Η Mary Rose που, επίσης, τα όπλα του προσωπικού, όπως αλαβάρδες και λούτσους. (Α δόρυ με πελέκι ήταν ένα μακρύ κοντάρι με το δόρυ σημείο στο τέλος της και ένα τσεκούρι κάτω από αυτό. Ένα λούτσο ήταν ένα προσωπικό με μια πρωτοφανής αύξηση του κόστους για το τέλος.)
Να θυμάστε, αν είναι δυνατόν εσείς δεν θέλετε να βουλιάξει το πλοίο του εχθρού. Είναι δυνατόν ήθελες να το διοικητικό συμβούλιο και η σύλληψη του.
Πλοήγηση στο Mary Rose
Για να περιηγηθείτε Tudor ναύτες είχαν μια πυξίδα και είχαν τα βιβλία που ονομάζεται rutters, το οποίο περιείχε λεπτομέρειες σχετικά με την ακτογραμμή, τα ρεύματα, σύνθεση του βυθού, κλπ. Για τη μέτρηση του βάθους χρησιμοποιούσαν το προβάδισμα το βάρος σε ένα σχοινί με κόμπους δεμένα κατά διαστήματα. Στο κάτω μέρος του βάρους ήταν ένα κοίλωμα γεμάτο λίπος. Χρησιμοποιήθηκε για να εμφανιστεί ένα δείγμα του βυθού. Για τη μέτρηση της ταχύτητας ένα ρολό ημερολόγιο χρησιμοποιήθηκε. Ένα σχοινί με κόμπους δεμένο σε διαστήματα ήταν πληγή γύρω από ένα ρολό. Το ένα άκρο ήταν δεμένο σε ένα ξύλινο πίνακα με ρίχτηκε στη θάλασσα. Το σχοινί ήταν βαθμιαία ξετυλιγόταν και χρησιμοποιώντας ένα χρονόμετρο άμμο τους ναύτες που μετράται πόσοι κόμποι βγήκε σε μια ώρα.
Η ζωή στο Mary Rose συμβούλιο
Οι ναυτικοί επί του πλοίου Mary Rose έφαγε καλά. Την εποχή εκείνη, το αγγλικό ναυτικό δεν πλεύσει μακριά. Δεδομένου ότι είχαν μικρή τροφίμων δρομολόγια ήταν συνήθως φρέσκο. Οι ναυτικοί έφαγε το βόειο κρέας (αν και οστά χοιρινό Βρέθηκαν επίσης επί του πλοίου), ο μπακαλιάρος, το τυρί, το βούτυρο, τα μπιζέλια και το ψωμί. Καθώς και τις μερίδες τους, θα μπορούσαν να αγοράσουν τη δική τους τροφή και να το φέρει επί του σκάφους. Plum πέτρες βρέθηκαν στην Mary Rose. Έτσι ήταν κόκκους πιπεριού. (Θα πρέπει να ανήκαν σε έναν ανώτερο υπάλληλο, όπως το πιπέρι ήταν πολύ ακριβό. Αν και το πιπέρι ήταν επίσης χρησιμοποιείται ως φάρμακο και ο κουρέας-χειρουργός μπορεί κάλλιστα να έχει λίγο πιπέρι στην καμπίνα του). Οι ναυτικοί είχαν την άδεια για 8 ποτήρια μπύρας την ημέρα. (Σε εκείνες τις ημέρες, δεν ήταν ασφαλές να πίνουν νερό, καθώς ήταν πάρα πολύ βρώμικο, έτσι ώστε όλοι έπιναν μπύρα).
Στο κάτω μέρος του σκάφους, στο κύτος ήταν δύο μεγάλους φούρνους. Καζάνια ήταν κατασκευασμένο από χαλκό με μόλυβδο ζάντες. Κάθισαν πάνω από τα πλαίσια τούβλα και τζάκια άναψαν από κάτω τους. Τροφίμων θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε σάκους λινό και βρασμένα στο καζάνι. Επίσης, το κρέας θα μπορούσε να κρεμόταν πάνω από το τζάκι και ψητά.
Αξιωματικοί έφαγαν από τα πιάτα κασσίτερος και κύπελλα. Τακτική ναύτες χρησιμοποιούνται ξύλινα κύπελλα και tankards. Όλοι έφεραν ένα μαχαίρι, αλλά δεν υπήρχαν πιρούνια. Χρησιμοποιήσατε τα δάχτυλά σας.
Οι ναυτικοί επί του σκάφους Mary Rose ήταν οι εθελοντές δεν είχαν την ελευθερία του Τύπου απλούς και της ζωής επί του σκάφους δεν ήταν καθόλου άσχημα σε σύγκριση με τη ζωή στη γη. Ωστόσο, μόνο αξιωματικοί είχαν καμπίνες. Τακτική ναυτικοί κοιμούνταν στο κατάστρωμα. (Αν ήταν τυχεροί θα μπορούσαν να κοιμηθούν σε ένα χαλί).
Οι ναυτικοί ήταν κατά μέσο όρο μεταξύ 5 πόδια 7 ίντσες και 5 πόδια 8 ίντσες ψηλό. (Είναι μύθος ότι οι άνθρωποι ήταν πολύ μικρότερες από ό, τι είμαστε σήμερα). Οι περισσότεροι ναυτικοί είχαν πολύ λίγα υπάρχοντά αν και ορισμένοι είχαν προσευχητάρια. Αξιωματικοί είχαν τα βιβλία και τα πηγάδια μελάνι και ένα κόκαλο που μανικιούρ βρέθηκε.
Στον ελεύθερο χρόνο τους ναύτες παίξει παιχνίδια όπως το τάβλι και Morris εννέα άνδρες του. Η μουσική ήταν δημοφιλές με όλες τις τάξεις του 16ου αιώνα. Στις σωληνώσεις του πλοίου Mary Rose Tabor και μια Tabor (τύμπανο) βρέθηκαν. Έτσι ήταν βιολιά και ένα shawm (ο πρόγονος του όμποε).
Ο κουρέας-χειρουργός
Επί του σκάφους Mary Rose ήταν ένας κουρέας-χειρουργός, με τη δική του καμπίνα. Έκοψε τα μαλλιά, τράβηξε τα δόντια και εκτέλεσε απλές πράξεις, όπως οι ακρωτηριασμοί και ρύθμιση σπασμένα κόκαλα.
Το Tudor φορές ιατρική κυριάρχησε η θεωρία των τεσσάρων χυμών. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι το σώμα ήταν από τέσσερα χιούμορ ή υγρών. Ήταν φλέγμα, αίμα, κίτρινη χολή και μαύρη χολή. Εάν ένα άτομο είχε πάρα πολύ από ένα χιούμορ που αρρώστησε. Για παράδειγμα, εάν ένα άτομο είχε πυρετό πρέπει να έχει πάρα πολύ αίμα. Η θεραπεία ήταν να μειώσει τον ασθενή και να τον αφήσει αιμορραγία.
Σε Tudor φορές ένας κοινός τρόπος για τη διάγνωση της ασθένειας ήταν να εξετάσει το βλέμμα, τη μυρωδιά και ακόμη και τη γεύση των ούρων του ασθενούς!
Ο κουρέας-surgoen είχε επίσης πολλές αλοιφές και φάρμακα φυτικής προέλευσης. Χρησιμοποίησε έναν Syring να καθαρίσει τις πληγές με θαλασσινό νερό.
Ναυάγιο και αποκατάστασης του Mary Rose
Mary Rose βυθίστηκε στις 19 Ιουλίου 1545. Δεν είμαστε βέβαιοι γιατί. Αν και ήταν σε μια μάχη δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι η γαλλική φωτιά βύθισε το Mary Rose. Σύμφωνα με έναν απολογισμό του Mary Rose ήταν στροφή και μια ξαφνική ριπή ανέμου μύτες της πάνω και το νερό χύνεται στον μέσω των λιμένων όπλο της. Μπορεί επίσης να έχει προβλήματα πειθαρχίας επί του σκάφους. Henry VIII έβλεπε από την ακτή, όταν το Mary Rose βυθίστηκε.
Η Mary Rose ήταν πολύ γρήγορα καλύπτονται στη λάσπη και την ακριβή θέση της ήταν ξεχασμένη. Ωστόσο, αυτή ανακαλύφθηκε το 1971 και ανασκαφή άρχισε. Η Mary Rose αυξήθηκε από το βυθό της θάλασσας στις 11 Οκτωβρίου 1982 και είναι πλέον ανοιχτό για το κοινό. Κατά τη γνώμη μου, η Mary Rose Μουσείο είναι ένα από τα καλύτερα μουσεία της Βρετανίας και είναι καλά αξίζει να επισκεφθείτε.
Mary Rose: ένα πλωτό φρούριο
| |||||
 | |||||
Το «Mary Rose» κατασκευάστηκε στα ναυπηγεία του Τάμεση το 1511. Aποτελούσε μια από τις ναυαρχίδες του νεότευκτου βασιλικού στόλου της Αγγλίας, ο οποίος δημιουργήθηκε από τον Ερρίκο Ζ΄ Τυδώρ και κυρίως τον γιο του, τον περίφημο Ερρίκο Η΄. Oι δύο βασιλείς διέβλεψαν πρώτοι τις δυνατότητες που παρείχε η θάλασσα στην ανάπτυξη της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος της χώρας τους. O στόλος εξοπλίστηκε με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Το «Mary Rose», που έφερε το όνομα της αδερφής του βασιλιά, ήταν μια μεγάλη «καράκα», τύπος ιστιοφόρου γνωστός από τον 14ο αι. στη Μεσόγειο, που μόλις είχε εμφανιστεί στα νερά της βόρειας Ευρώπης. Σε αντίθεση με τα πλοία του βορρά, που κατασκευάζονταν με τις σανίδες του κελύφους τους να τοποθετούνται πριν από τον σκελετό και να επικαλύπτουν η μια την άλλη (μέθοδος clinker), οι «καράκες» ακολουθούσαν τον μεσογειακό τρόπο κατασκευής, με την τοποθέτηση πρώτα του σκελετού και έπειτα του κελύφους, μέθοδο που επιβιώνει ακόμη στην παραδοσιακή ναυπηγική της Μεσογείου. Tα σκάφη αυτά δεν ήταν μόνο μεγαλύτερα και ισχυρότερα, αλλά επέτρεπαν και την κατασκευή ανοιγμάτων (μπουκαπόρτες) στα πλάγια, από τα οποία εξαπέλυαν τα κανόνια τις ομοβροντίες τους, σε ευρεία χρήση ήδη από τον 15ο αι.
Tο «Mary Rose», που είχε διαπρέψει στη ναυμαχία της Βρέστης, έπειτα από μιαν ανακατασκευή του στα 1536, ήταν πραγματικό πλωτό φρούριο, εξοπλισμένο με 91 πυροβόλα διαφόρων μεγεθών και με πλήρωμα 415 άνδρες. Tον μικρόκοσμο του πλοίου αποτελούσαν ευγενείς αξιωματικοί, στρατιώτες, ναύτες, πυροβολητές, μάγειρες, ένας αρχιξυλουργός και ένας κουρέας-χειρουργός, άνδρες σκληροί και έμπειροι, ανήμποροι όμως να εμποδίσουν την τραγική μοίρα που τους περίμενε εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό. Τον Ιούλιο του 1545 η φιλόδοξη πολιτική του Ερρίκου έφερε για μιαν ακόμη φορά τη χώρα του σε πόλεμο με τη Γαλλία. Το βασιλικό ναυτικό κλήθηκε να αποκρούσει μια γαλλική αρμάδα 215 πλοίων που απειλούσε τον ναύσταθμο του Πόρτσμουθ. Παρά τον μικρό τους αριθμό, τα 60 αγγλικά σκάφη ήταν άριστα εξοπλισμένα και επανδρωμένα με επιπλέον στρατιώτες (285 μόνο στο «Mary Rose»). Με τα λάβαρα να κυματίζουν και υπό το βλέμμα του Ερρίκου, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία από την ακτή, το «Mary Rose» προχώρησε προς τον εχθρό. Δεν πρόλαβε να ρίξει ούτε μια κανονιά. Μια απότομη αλλαγή του ανέμου έκανε το βαρυφορτωμένο και άσχημα ισορροπημένο σκάφος να γείρει ξαφνικά. Πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει, το νερό εισχώρησε από τις ανοιχτές μπουκαπόρτες και το πλοίο βυθίστηκε. Πάνω από 650 άνδρες, καθώς και ο κυβερνήτης Τζωρτζ Καρού, παγιδευμένοι από τα δίχτυα που τέντωναν πάνω από τα καταστρώματα για προστασία κατά τη μάχη, βρήκαν φριχτό θάνατο από πνιγμό. Η σύντομη ναυμαχία που ακολούθησε ήταν αμφίρροπη. O Ερρίκος διέταξε αμέσως την ανάσυρση του πλοίου. Οι ειδικευμένοι Βενετοί αυτοδύτες δεν κατάφεραν όμως να ξεκολλήσουν το βαρύ σκαρί από τον λασπώδη πυθμένα. Eτσι, η θέση του ναυαγίου σύντομα ξεχάστηκε και το πλοίο καλύφθηκε από τη λάσπη του βυθού. Μερικά αντικείμενα ανασύρθηκαν τυχαία στις αρχές του 19ου αι. Θεαματική ανάσυρση H συστηματική έρευνα για τον επανεντοπισμό του ναυαγίου άρχισε το 1965 από τον ιστορικό Αλεξάντερ ΜακΚη και μικρή ομάδα εθελοντών. Με τη χρήση ηχοβολιστικών μηχανημάτων (sonar) και καταδύσεις, το ναυάγιο θα εντοπιστεί τελικά το 1970, σε βάθος 30 μ., γερμένο στη δεξιά του πλευρά. Θαμμένο κάτω από τόνους λάσπης και ιζημάτων, το ξύλινο σκαρί διατηρούνταν ακόμη κατά τα 2/3 σε εξαιρετική κατάσταση. Υπό τη διεύθυνση της αρχαιολόγου Μάργκαρετ Ρουλ άρχισε μια πολυέξοδη και συχνά επικίνδυνη ανασκαφή, με τελικό στόχο την ανέλκυση του πλοίου. Την οργάνωση, καθώς και το τεράστιο κόστος του εγχειρήματος ανέλαβε ο οργανισμός Mary Rose Trust. Με τις άοκνες προσπάθειες αρχαιολόγων, εθελοντών και του βασιλικού ναυτικού η έρευνα ολοκληρώθηκε το 1982, με τη θεαματική ανάσυρση του σκαριού. Η έρευνα του «Mary Rose» στάθηκε πραγματικό σχολείο για τους επιστήμονες και αποτελεί μοναδικό παράδειγμα επιτυχούς ανασκαφής, ανάσυρσης και συντήρησης ναυαγίου. Το Μουσείο του «Mary Rose» φιλοξενείται σήμερα στον παλαιό πολεμικό ναύσταθμο του Πόρτσμουθ, δίπλα σε άλλα ιστορικά πολεμικά πλοία, όπως το «Victory» του Νέλσωνα και το θωρηκτό «Warrior». Στεγάζει ένα αντιπροσωπευτικό τμήμα από τα 14.000 χιλιάδες ευρήματα και, κυρίως, το ίδιο το πλοίο, δίνοντας στον επισκέπτη τη μοναδική ευκαιρία να περιηγηθεί σε ένα αυθεντικό πλοίο της εποχής των Τυδώρ.
Το «Mary Rose» ήταν, πάνω από όλα, μια φοβερή πολεμική μηχανή. Ο οπλισμός του εντυπωσιάζει με την ποιότητα και την ποικιλία του. Διέθετε μεγάλα μπρούντζινα κανόνια τελευταίας τεχνολογίας, σιδερένια οπισθογεμή πυροβόλα από δέσμες σιδήρου και μικρά πυροβόλα για την υπεράσπιση των καταστρωμάτων. Τα όπλα αυτά έβαλλαν λίθινες και μεταλλικές μπάλες, ενώ χρησιμοποιούνταν και το φονικότατο «χαλάζι», δηλαδή κοφτερά κομμάτια μετάλλου που σάρωναν τους υπερασπιστές του αντίπαλου πλοίου. Σώζονται επίσης οι ξύλινοι πυρσοί των πυροβολητών, πολλοί διακοσμημένοι με περίτεχνα σχέδια. Στα ατομικά όπλα συγκαταλέγονταν μεγάλα ξύλινα τόξα (βρέθηκαν 139, πολλά αποθηκευμένα ακόμα στα κιβώτιά τους, και 2.500 βέλη), αρκεβούζια, πανοπλίες και κράνη, επίσης ξίφη και στιλέτα, από τα οποία, λόγω της οξείδωσης από το νερό της θάλασσας, σώζονται μόνο οι ξύλινες λαβές. Oπως μαρτυρούν οι δεκάδες σκελετοί που ανακαλύφθηκαν, το πλήρωμα του «Mary Rose» συνέθεταν έφηβοι και άνδρες 14 έως 44 ετών. Η μελέτη έδειξε ότι ήταν ρωμαλέοι και υγιείς για τα δεδομένα της εποχής τους, ενώ οι τοξότες, λόγω της πολύχρονης εξάσκησής τους με το μεγάλο αγγλικό τόξο, είχαν υποστεί παραμορφώσεις στη σπονδυλική στήλη και στο αριστερό χέρι τους. Ο κόσμος των ναυτικών αντικατοπτρίζεται και στα προσωπικά αντικείμενά τους. Aψογα διατηρημένα δερμάτινα παπούτσια και επενδύτες, το κάλυμμα ενός βιβλίου, μάλλινες κάλτσες και ένας μοναδικός βελούδινος σκούφος, που φορούσε ο κουρέας-χειρουργός, ηλιακά ωρολόγια τσέπης, πυξίδες, σταυροί, ακόμη και ένα κοκάλινο σετ μανικιούρ είναι μερικά μόνο από αυτά. Ο αρχιξυλουργός διέθετε πλήρη προσωπική συλλογή από εργαλεία διαφόρων τύπων, προσεκτικά τακτοποιημένα στην καμπίνα του. Κάθε ναυτικός είχε το δικό του ξύλινο πιάτο και ποτήρι, πάνω στο οποίο χάρασσε συχνά τα αρχικά του, ενώ βρέθηκε και το σερβίτσιο του καπετάνιου, που επίσης έφερε τα αρχικά του. Το φαγητό περιλάμβανε ψάρι, κοτόπουλο, μοσχάρι, αρνί και χοιρινό, λαχανικά και όσπρια, φρούτα και ξηρούς καρπούς, υπολείμματα των οποίων διασώθηκαν, καθώς και μπίρα. Τα γεύματα ετοιμάζονταν σε δυο τεράστια μολύβδινα καζάνια, τοποθετημένα πάνω σε κτιστό φούρνο, αναπαράσταση του οποίου μπορεί κανείς να δει στο μουσείο. Τέλος, όπως μαρτυρούν άλλα ευρήματα, στον ελεύθερο χρόνο τους οι ναυτικοί έπαιζαν ντάμα και τάβλι και διασκέδαζαν με φλογέρες και ταμπουράδες. Σημαντικό εύρημα αποτελεί το κιβώτιο του κουρέα-χειρουργού, που πλούτισε τις γνώσεις μας για την ιατρική της εποχής. Μια σύριγγα, ξυράφια και νυστέρια, ξύλινα βάζα γεμάτα με αλοιφές και φάρμακα, ένα γουδί, ένα πριόνι για ακρωτηριασμούς, ακόμα και ένα ξύλινο σφυρί, με το οποίο νάρκωνε τους ασθενείς του με προσεκτικά χτυπήματα στο κεφάλι, τον βοηθούσαν να αντιμετωπίζει κάθε περιστατικό στο πλοίο. Tαξίδι στον χρόνο Το πιο εντυπωσιακό έκθεμα, όμως, του Mουσείου Mary Rose είναι το ίδιο το πλοίο. Τοποθετημένο σε ένα ειδικά διαμορφωμένο νεώλκιο του ναυστάθμου, βρίσκεται ακόμα στη φάση της συντήρησής του με πολυαιθυλινική γλυκόλη (PEG), η οποία ψεκάζεται μαζί με νερό με σκοπό τη σταθεροποίηση του ξύλου και την οριστική έκθεση του πλοίου στο κοινό, διαδικασία που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει από προστατευμένο διάδρομο. Εντύπωση προκαλεί η άψογη διατήρηση του σκαριού και η στιβαρή του κατασκευή. Μια επίσκεψη στο Mουσείο του «Mary Rose» αποτελεί πραγματικό ταξίδι στον χρόνο και στον κόσμο του 16ου αι. Αισθάνεται κανείς τον παλμό της ζωής πάνω σε ένα πλοίο της εποχής, βλέπει να ζωντανεύει η καθημερινότητα των ναυτικών, οι μάχες, τα ταξίδια, οι ώρες ψυχαγωγίας και ανάπαυσης. Με την προγραμματιζόμενη από το Mary Rose Trust έκθεση του πλοίου και του περιεχομένου του σε νέο μουσείο θα αναδειχθεί καλύτερα το μοναδικό αυτό αρχαιολογικό εύρημα. |
Παρέα με τους Ιππόκαμπους
Ο ιππόκαμπος είναι ίσως το συναρπαστικότερο και πιο περίεργο ζώο που υπάρχει, ώστε πολλοί άνθρωποι να πιστεύουν ότι είναι ένα μυθικό πλάσμα. Πολλοί παλιότεροι βιολόγοι είχαν τόσο μπερδευτεί με αυτό τον οργανισμό που τον ονόμασαν Ιππόκαμπο (ίππος = άλογο, κάμπος<κάμπη = θαλάσσιο τέρας).
Ο Ιππόκαμπος ανήκει στο ομώνυμο γένος των ιχθύων, της οικογένειας των συγναθιδών, της κλάσης των ακτινοπτέρυγων και συναντάται στα παράλια, στις Βόρειες θάλασσες, στη Μεσόγειο, σε θερμές περιοχές του Ατλαντικού και στον Ειρηνικό.
Υπάρχουν περίπου 35 είδη σε όλο τον κόσμο, αν και οι επιστήμονες πιστεύουν πως ίσως υπάρχουν περισσότερα από 50 είδη.
Εξ όψεως ο ιππόκαμπος είναι ένας συνδυασμός ζώων αφού έχει το κεφάλι ενός αλόγου, την ουρά του πιθήκου, τη θήκη του καγκουρό, το σκληρό εξωτερικό σκελετό ενός εντόμου, και τα ανεξάρτητα κινούμενα μάτια του χαμαιλέοντα. Είναι επίσης γνωστό ότι αλλάζει το χρώμα του με τέτοια ευκολία και σε τόσες ποικιλίες που θα τον ζήλευε ακόμα και ο χαμαιλέοντας. Τον ονομάζουν και "Αλογάκι της θάλασσας" από το χαρακτηριστικό του κεφάλι που μοιάζει με άλογου.
Οι αρχαίοι συγγραφείς απέδιδαν στον ιππόκαμπο θεραπευτικές ιδιότητες σε αντίθεση με τον Αιλιανό που θεωρούσε πως το κρέας του ιππόκαμπου ήταν δηλητηριώδες.
Οι ιππόκαμποι της Μεσογείου (Hippocampus guttulatus και Hippocampus hippocampus) συνήθως βρίσκoνται σε ρηχά νερά με άφθονη βλάστηση, το συνηθέστερο χρώμα τους είναι φαιοπράσινο στην ράχη με ασπρόμαυρες κηλίδες και ανοιχτόχρωμος στην κοιλιά, αλλά προσαρμόζεται ανάλογα με το χρώμα του περιβάλλοντος στο οποίο ζει, καλά καμουφλαρισμένος και πιασμένος από τα φύκια και την θαλάσσια βλάστηση. Τρέφεται με μικροσκοπικά οστρακοειδή, πλαγκτόν και προνύμφες ψαριών.
Ενδιαφέρον μεγάλο παρουσιάζει η ιδιόρρυθμη ζωοτοκία του, καθώς είναι το μοναδικό ζώο που κυοφορεί το αρσενικό και για αυτό τον λόγο έχει κάτω από την κοιλιακή χώρα έναν ειδικό επωαστικό σάκο, ο οποίος δεν υπάρχει στα θηλυκά κάνοντας έτσι την αναγνώριση του φύλλου πολύ εύκολη υπόθεση.
Την εποχή της αναπαραγωγής η θηλυκή βάζει τα αυγά στην κοιλιά του αρσενικού ο οποίος και τα επωάζει από 2 έως 6 εβδομάδες ,ανάλογα με το είδος! Όταν πλέον είναι έτοιμα να εξέλθουν από την κοιλιά, το αρσενικό πιάνεται από κάποιο σταθερό κλαδί ή φύκι και με αργούς ρυθμούς ξεκινάει την γέννα, με τα μικρά που βγαίνουν να είναι έτοιμα σχηματισμένα άτομα.
Έχουν μόνο ένα σύντροφο για όλη τους την ζωή, αν και μια έρευνα Αυστραλών επιστημόνων ισχυρίζεται πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όπως δείχνει το άρθρο στην εφημερίδα Έθνος!
''πηγή:http://www.ethnos.gr: Aυστραλοί επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι ιππόκαμποι, το μοναδικό ζώο του οποίου κυοφορεί το αρσενικό είναι άστατοι, ομοφυλόφιλοι και με έκλυτο βίο. Mελετώντας τη σεξουαλική συμπεριφορά 90 ιππόκαμπων τριών διαφορετικών ειδών, κατέγραψαν 3.168 σεξουαλικές συναναστροφές, από τις οποίες το 37% ήταν ομοφυλοφιλικές. Oσο για την «κοιλίτσα», φαίνεται όχι μόνο να αρέσει στους ιππόκαμπους, αλλά και να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του ζώου.Oι ιππόκαμποι με τη μεγαλύτερη κοιλιά είναι εκείνοι που προσελκύουν τους περισσότερους ερωτικούς συντρόφους και, μάλιστα, φλερτάρουν με θηλυκά και αρσενικά πολλές φορές την ημέρα. «H σεξουαλική δραστηριότητα και με αρσενικά και με θηλυκά προκάλεσε σοκ σε πολλούς από εμάς που ασχολούμαστε με τους ιππόκαμπους», σχολίασε ο Π. Mπάλιμορ του Kέντρου Θαλάσσιας Zωής.''
Υπάρχουν περίπου 35 είδη σε όλο τον κόσμο, αν και οι επιστήμονες πιστεύουν πως ίσως υπάρχουν περισσότερα από 50 είδη.
Εξ όψεως ο ιππόκαμπος είναι ένας συνδυασμός ζώων αφού έχει το κεφάλι ενός αλόγου, την ουρά του πιθήκου, τη θήκη του καγκουρό, το σκληρό εξωτερικό σκελετό ενός εντόμου, και τα ανεξάρτητα κινούμενα μάτια του χαμαιλέοντα. Είναι επίσης γνωστό ότι αλλάζει το χρώμα του με τέτοια ευκολία και σε τόσες ποικιλίες που θα τον ζήλευε ακόμα και ο χαμαιλέοντας. Τον ονομάζουν και "Αλογάκι της θάλασσας" από το χαρακτηριστικό του κεφάλι που μοιάζει με άλογου.
Οι αρχαίοι συγγραφείς απέδιδαν στον ιππόκαμπο θεραπευτικές ιδιότητες σε αντίθεση με τον Αιλιανό που θεωρούσε πως το κρέας του ιππόκαμπου ήταν δηλητηριώδες.
Οι ιππόκαμποι της Μεσογείου (Hippocampus guttulatus και Hippocampus hippocampus) συνήθως βρίσκoνται σε ρηχά νερά με άφθονη βλάστηση, το συνηθέστερο χρώμα τους είναι φαιοπράσινο στην ράχη με ασπρόμαυρες κηλίδες και ανοιχτόχρωμος στην κοιλιά, αλλά προσαρμόζεται ανάλογα με το χρώμα του περιβάλλοντος στο οποίο ζει, καλά καμουφλαρισμένος και πιασμένος από τα φύκια και την θαλάσσια βλάστηση. Τρέφεται με μικροσκοπικά οστρακοειδή, πλαγκτόν και προνύμφες ψαριών.
Ενδιαφέρον μεγάλο παρουσιάζει η ιδιόρρυθμη ζωοτοκία του, καθώς είναι το μοναδικό ζώο που κυοφορεί το αρσενικό και για αυτό τον λόγο έχει κάτω από την κοιλιακή χώρα έναν ειδικό επωαστικό σάκο, ο οποίος δεν υπάρχει στα θηλυκά κάνοντας έτσι την αναγνώριση του φύλλου πολύ εύκολη υπόθεση.
Την εποχή της αναπαραγωγής η θηλυκή βάζει τα αυγά στην κοιλιά του αρσενικού ο οποίος και τα επωάζει από 2 έως 6 εβδομάδες ,ανάλογα με το είδος! Όταν πλέον είναι έτοιμα να εξέλθουν από την κοιλιά, το αρσενικό πιάνεται από κάποιο σταθερό κλαδί ή φύκι και με αργούς ρυθμούς ξεκινάει την γέννα, με τα μικρά που βγαίνουν να είναι έτοιμα σχηματισμένα άτομα.
Έχουν μόνο ένα σύντροφο για όλη τους την ζωή, αν και μια έρευνα Αυστραλών επιστημόνων ισχυρίζεται πως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, όπως δείχνει το άρθρο στην εφημερίδα Έθνος!
''πηγή:http://www.ethnos.gr: Aυστραλοί επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι ιππόκαμποι, το μοναδικό ζώο του οποίου κυοφορεί το αρσενικό είναι άστατοι, ομοφυλόφιλοι και με έκλυτο βίο. Mελετώντας τη σεξουαλική συμπεριφορά 90 ιππόκαμπων τριών διαφορετικών ειδών, κατέγραψαν 3.168 σεξουαλικές συναναστροφές, από τις οποίες το 37% ήταν ομοφυλοφιλικές. Oσο για την «κοιλίτσα», φαίνεται όχι μόνο να αρέσει στους ιππόκαμπους, αλλά και να παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση του ζώου.Oι ιππόκαμποι με τη μεγαλύτερη κοιλιά είναι εκείνοι που προσελκύουν τους περισσότερους ερωτικούς συντρόφους και, μάλιστα, φλερτάρουν με θηλυκά και αρσενικά πολλές φορές την ημέρα. «H σεξουαλική δραστηριότητα και με αρσενικά και με θηλυκά προκάλεσε σοκ σε πολλούς από εμάς που ασχολούμαστε με τους ιππόκαμπους», σχολίασε ο Π. Mπάλιμορ του Kέντρου Θαλάσσιας Zωής.''
Δεν είναι καθόλου καλός κολυμβητής, λόγω της όρθιας στάσης που κολυμπάει, διανύοντας έτσι πολύ μικρές αποστάσεις. Έχει ένα μικρό ραχιαίο πτερύγιο και δυο πλευρικά σχεδόν στην βάση του λαιμού του, με τα οποία καταφέρνει να διανύσει περίπου 15 εκατοστά το λεπτό, γι' αυτό και αναγκάζεται να περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πιασμένος με την ουρά του σε λεπτά κλαδάκια και φύκια.
Όποιος προσπάθησε να εντοπίσει για πρώτη φορά αυτόν τον ειδικό του καμουφλάζ, σίγουρα θα απογοητεύτηκε από τις αποτυχημένες προσπάθειες ακόμα και αν στεκόταν ακριβώς μπροστά του. Πιο εύκολος είναι ο εντοπισμός του κατά την διάρκεια νυχτερινής κατάδυσης και αυτό λόγω των ματιών του που θα γυαλίσουν λίγο στο πέρασμα του φακού μας, προδίδοντας έτσι την θέση του. Γίνεται ένα με τον περιβάλλοντα χώρο, άλλες πάλι φορές ξαπλωμένος σε μικρές εσοχές του βυθού ακίνητος σαν μικρό σκουπίδι και άλλες τεντωμένος ώστε να μοιάζει με ένα κομμάτι ξύλο που το παρασύρει το ρεύμα. Οι περισσότερες εμφανίσεις του πάντως γίνονται όταν δεν υπάρχει έντονο ρεύμα.
Από την στιγμή που θα τον εντοπίσουμε πρέπει να γνωρίζουμε πως χρειάζεται μεγάλη προσοχή κατά την προσέγγιση μας. Δεν τον αγγίζουμε και προσέχουμε πολύ πως ακουμπάμε στον βυθό γιατί εκεί κοντά υπάρχει και το ταίρι του.
Ντροπαλός από την φύση του θα μας γυρνάει διαρκώς την πλάτη και όσο και αν προσπαθούμε να τον κοιτάξουμε από το πλάι δεν θα το καταφέρουμε αν δεν του δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο να μας εμπιστευθεί και να ποζάρει από μόνος του. Έχοντας την δυνατότητα να τον παρατηρήσουμε από πολύ κοντά θα εκπλαγούμε με το εκφραστικό του κοίταγμα, με την συχνότητα και ταχύτητα που κινείται το ραχιαίο του πτερύγιο αλλά και με τον τρόπο που αλλάζει χρωματισμούς ανάλογα με το χρώμα του βυθού που διανύει εκείνη την στιγμή!
Δυστυχώς η ζήτηση των ιππόκαμπων στην αγορά Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής σε συνδυασμό με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος συνέβαλε στο να βρεθεί ο ιππόκαμπος στη σημερινή δύσκολη θέση του απειλούμενου είδους.Αρκετά από τα είδη είναι καταγεγραμμένα στην Κόκκινη Λίστα Απειλούμενων Ζώων του IUCN, ως είδη υπό εξαφάνιση. Και τα δύο είδη ιππόκαμπων της Μεσογείου (H.hippocampus και H.guttulatus) έχουν χαρακτηριστεί ως απειλούμενα, για τα οποία απαιτείται αυστηρή προστασία και προστατεύονται από τη Σύμβαση της Βέρνης.
Τα τελευταία δυο χρόνια έχουν εμφανιστεί αρκετοί ιππόκαμποι σε περιοχές της Αττικής σε σημεία που παλαιοτέρα δεν υπήρχαν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως υπάρχει ανάκαμψη του πληθυσμού τους, αφού από επιστημονικής πλευράς δεν μπορούμε να το τεκμηριώσουμε. Μπορούμε όμως να προστατεύσουμε αυτό το παράξενο και υπέροχο πλάσμα από την εξαφάνιση, αν αφυπνίσουμε την οικολογική μας συνείδηση μεταδίδοντας την και στις επόμενες γενιές, προτρέποντας κάθε φορά τον διχτυάρη να αφήνει πίσω στην θάλασσα όποιον ιππόκαμπο πιαστεί στα δίχτυα του και τους ανθρώπους να μην τον ζητάνε για στολίδι, αγοράζοντας τον από τους καλοκαιρινούς υπαίθριους πάγκους. Ίσως με αυτόν τον τρόπο σε μερικά χρόνια οι συναντήσεις μας μαζί του να είναι πολύ συχνές!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)